COMA
Ziek zijn is nooit leuk, 2021 werden mijn vrouw en ik, allebei zeer ziek, we hadden allebei tegelijk Covid. En we werden allebei tegelijk in het ziekenhuis opgenomen. Hoewel het alweer een tijdje geleden is geweest dat ik in coma werd gebracht om te herstellen van longcovid, is de herinnering daarvan nog steeds een dagelijkse gebeurtenis. Onder de hele zware longcovid gevallen in Nederland was ik er 1 van, waarvan ik maar van 1 andere patient heb gehoord dat hij nog langer dan ik in coma had gelegen. De meeste van 1 week tot enkele weken, hij 3 maanden.
Mijn verhaal hoe het begon;
Begin Juli 2021 gingen mijn vrouw en ik op vakantie naar Nunspeet in de tweede week werden wij allebei ziek, moe en verzwakt besloten we na twee dagen ziek, eerder naar huis te gaan. Het inpakken en de reis naar huis was een uitdaging maar gelukkig kwamen we veilig thuis. De volgende maandag liet ik mij op Schiphol testen met als resultaat; positief covid.
Omdat wij allebei sterk en snel achteruit gingen, belde ik de volgende dag onze huisarts die net op vakantie was gegaan, dit was dag 5 nadat we in Nunspeet ziek waren geworden.
De inval 'huisarts' was bezig met zijn laatste dienst voordat hij met pensioen ging en zei dat het zo te horen wel meeviel, (daar ik hem kon bellen), tevens moest ik zelf maar een saturatie meter aanschaffen voor mijn gemoedsrust, hij wilde niet komen. Dag 6 belde ik hem weer op en melde ik dat mijn vrouw ondertussen boven lag en ik beneden en ik zeer moeizaam de trap op kwam om haar af en toe iets te brengen, Thee en yoghurt was ongeveer alles waar we de laatste 3 dagen thuis op leefde. Ik melde ook dat ik met een door mijn schoonzoon gekochte saturatiemeter, een indicatie gaf van 79%. De 'dokter' zei dat ik maar een andere moest kopen want bij die waarde moest ik al lang naar het ziekenhuis. Het verzoek om te komen om dit te controleren kon door volgens zijn zeggen niet gebeuren (want hij was alleen met een hoop drukte). Toen ik zei dat ik dan zelf wel naar de huisartsenpost van het ziekenhuis ging zei hij dat ik dan werd teruggestuurd omdat hij mijn gegevens en “behandeling” al had verwerkt, en daarbij kon het in zijn ogen niet ernstig zijn.
De volgende dag deed ik wederom een meting met dezelfde meter wat ik ook op mijn telefoon opnam. Dit keer was mijn saturatie gezakt naar 69% waarop ik wederom de invaller belde. Hij vroeg of dit een andere was wat dus niet het geval was en zei toen geïrriteerd; dat hij de volgende dag wel zou komen. Dit was dag 7 en we lagen ondertussen allebei zeer slecht, ik kon alleen met grote moeite overeind komen verder herinner ik me niet veel. Dag 8 16.00 uur belde ik wederom de “dokter” want hij was niet gekomen, nu melde ik dat ik naar het ziekenhuis ging waarop hij aangaf de volgende ochtend vroeg er iemand zou komen. En ja, Maandag 19 Juli 2021; een andere collega dokter kwam langs en na een korte blik op mij en mijn vrouw, werden er twee ambulances gebeld voor spoedopname ziekenhuis.
Vaag herinner ik mij dat ik op een brancard werd meegenomen, de vijandelijke opname in het ziekenhuis bij binnenkomst (omdat wij niet gevaccineerd waren (wie wel trouwens dan bedoel ik dus een vaccin niet die ...) en met mijn vrouw de eerste dag samen op de covid afdeling lag en ik de dag daarna op de IC.
1 arts melde mij dat ik zo ver heen was dat ze mij 4 dagen in coma wilde brengen om mijn lichaam op krachten te laten komen, waarop ik min of meer, zover ik nog kon nadenken, toestemde. Ik kon nog afscheid nemen van mijn vrouw hoewel ik niet besefte hoe ernstig ik erbij lag. Ik was niet ongerust of bang, mailde mijn broer om niet van vakantie uit Frankrijk terug te komen en nog wat zaken, en dacht nog dat de rest wel kwam als ik mij na een paar dagen wel beter zou voelen. Dat werd ruim 8 weken later pas, pas daarna werd ik helemaal 'wakker'.
Ik zal de medische handelingen niet beschrijven wat er allemaal in en met mijn lichaam fout gingen. Alleen ter indicatie; op 1 van de terugkomdagen op IC Hoofddorp, lag op een tafel al de mogelijke instrumenten en of hulpmiddelen die een patiënt op de IC kon krijgen, bij complicaties. De een had dit de ander had dat, toen de arts mij zag zitten was zijn opmerking; ”oh en deze meneer heeft alles wat u hier ziet toegepast gekregen, en sommige dubbel”. Ik kwam dus op een Covid afd. binnen en was begonnen op IC Haarlem, kwam zeer slecht op IC VU Amsterdam en daarna op IC Hoofddorp te liggen, waar ik 'wakker' werd. Ja de verschillende IC artsen hadden mij diverse keren weer wakker willen maken maar mijn lichaam antwoordde 7 keren met ernstige complicaties. Bij de laatste 8ste poging ging het wel goed.
Ik werd wakker is een groot woord, de eerste dagen weet ik niet meer behalve enkele momenten. Ik wist dat ik niet kon praten en of bewegen, behalve dan dat ik mijn rechterarm wat kon optillen. Dit was een nachtmerrie die ongeveer twee weken duurde, niet communiceren en denken dat ze begrijpen wat je bedoelt te ‘zeggen’, maar ook 100% afhankelijk zijn (wat heel wat langer duurde).
Omdat ik tijdens maar ook lang na mijn coma deliers had, (“dromen” zwevend tussen werkelijkheid en droom) was ik de eerste weken flink in de war. Zo was het maar goed dat ik niet het bed uit kon want ik was overtuigd, dat als ik mijn groene sportschoenen aan kon trekken in combinatie met 1 type druk kousen, ik niet alleen kon lopen maar ook vliegen. Zelfs na twee weken ‘vroeg’ ik aan mijn bezoekende broer of dat hij wist waar mijn schoenen waren, terwijl ik toen dus mijzelf niet eens kon omdraaien of iets kon pakken. Maar ik was overtuigd (En had dat ook gedaan) dat ik met schoenen uit bed en ziekenhuis raam kon gaan om weg te vliegen, (Ik lag 3 hoog).
Mijn vrouw was dus gelukkig niet op IC gekomen, zij had een andere vorm van covid. Na een aantal dagen moest zij 7weken revalideren in de Jacobs kliniek Haarlem. Nog steeds is ook zij bij lange na niet de oude. Wandelen of fietsen zoals voorheen doen we nu heel sporadisch en leven nu met een fractie van wat we voor covid allemaal deden. Als ik vergelijk met wat ik nu op fysio doe en wat ik allemaal deed voor covid, dan is dat soms te veel om lang over na te denken.
Onze drie kinderen hadden het in deze ziekenhuis periode zeer zwaar, allebei de ouders langdurig in het ziekenhuis waarbij ik een tijdje op het randje van de dood balanceerde. Vooral onze oudste dochter heeft veel geregeld en pakte met hulp van de andere twee alle zaken voor ons op, waarvoor we nog steeds zeer dankbaar zijn maar ook een soort van trots dat zij dat allemaal voor ons heeft gedaan.
Behalve dromen tijdens en na coma heb ik meer herinneringen van die tijd, alsof ik alles bewust had meegemaakt, alleen niet in de 3 ziekenhuizen waar ik werkelijk had gelegen. Dromen ben je de volgende ochtend meestal wel kwijt en anders de volgende dag, maar de deliers die ik heb gehad herinner ik mij zo goed, dat het voor mij echte gebeurtenissen zijn geweest.
De ‘herinneringen’ zijn voor mij alsof ik werkelijk dat hebt meegemaakt, meegemaakt in Duitsland, China, Amerika, Engeland, Oostenrijk, Thailand en diverse ziekenhuizen in Nederland.
Ik kon mij in veel gevallen niet bewegen, werd verpleegd, doctoren die ronden deden en mij op de hoogte brachten van mijn toestand, instellen en geven van medicaties. En ik weet bijvoorbeeld dat ik constant dacht dat waarom ik niet in een ziekenhuis in Haarlem of buurt lag, droomde ik? Waarop ik specifiek in mijn ‘droom’ op bepaalde dingen ging letten. Zo nam ik bijvoorbeeld mijn kamer op waarin ik lag, telde de plafondplaten, herhaalde de inventaris zoals de stoel, klok, bedlift, monitor etc. zo overtuigde ik mijzelf in mijn droom ervan dat ik niet droomde, maar ik droomde dus wel. Reden dat ik volgens mijn dromen in het buitenland lag was omdat in 1 van mijn dromen mijn vrouw was gestorven waarbij ik de hele begrafenis volgde die werd geregeld door vrienden van ons. Compleet met een dienst, condoleances, het verdriet, afscheid nemen, nagesprekken etc. Ik wilde daarom weg in mijn droom en belande daarom eerst in het AMC Diemen en ging vervolgens naar China, en de wereld rond, maar dat was dus niet waar.
Toen ik wakker werd kon ik vaak niet geloven dat mijn vrouw leefde en dacht ik juist dat ik toen droomde. Met mijn groene sportschoenen was ik dus een soort superman en was ik vrij, deed ik allerlei dingen en ging overal heen, zonder de schoenen lag ik in een zieken bed en moest verzorgt worden.
In het begin; Omdat ik in het echt, door allerlei slangen en monitoring was aangesloten werd ik “vastgebonden” zodat ik niet alles lostrok. In mijn droom ervoer ik dat ik vastgebonden lag omdat ik gebruikt zou worden als menselijke bom voor het bezoek van een VIP aan het ziekenhuis. Ook mijn mond was dichtgeplakt zodat ik het niet aan ander verplegend personeel kon vertellen. De eerste keer dat men mij probeerde ‘wakker’ te maken was in Haarlem, mijn jongste dochter was op dat moment aanwezig. In mijn droom dacht ik dus dat ik gegijzeld was en spoedig zou worden ingezet als menselijke bom. Toen ik haar zag wilde ik haar vertellen wat er aan de hand was en dat ze de politie moest waarschuwen, alleen ik kon niet praten. Wanhopig probeerde ik haar duidelijk te maken dat ze voorzichtig moest zijn vanwege de verpleging en dat ze de politie moest bellen. Op een gegeven ogenblik kon ik haar duidelijk maken dat ik het op wilde schrijven waarop ze mij een pen probeerde te geven. Met grote frustratie probeerde ik die te pakken maar ik had geen controle over mijn handen. Mijn dochter zei achteraf (nadat ik al in Heliomare was) en kon spreken, dat ik toen in Haarlem was, dat ik iets wilde zeggen en een schrijfbeweging maakte waarop ze een pen gaf die ik niet kon vasthouden. Ik raakte zo weer verder in coma. Zo had ik vele diverse gebeurtenissen tussen werkelijkheid en droom.
Maar naast dromen waren er nog andere bijzonderheden.
Regelmatig deed ik dus in mijn dromen een check of ik droomde of dat het echt was. Zo was er in mijn dromen een verpleger waarmee ik gesprekken mee had over de technische zaken van apparatuur en of bedieningen van bed of andere gebruiksvoorwerpen in mijn kamer. Ook de geluiden en ontdekken welke geluid bij wat hoorde, geluiden van medicijn en controle monitoring, de voedingspomp en allerlei andere ziekenhuis geluiden, gaven me het gevoel dat ik niet droomde, dit terwijl ik dus in coma lag. Ook de dagelijkse bezigheden zoals het wakker worden, het wassen, het personeel met hun werkzaamheden en de laatste handelingen voor het slapen gaan, dag in dag uit, vandaar dat ik geen overgang had toen ik werkelijk wakker werd gemaakt. Ik schrok me wezenloos toen ik mijn vrouw weer voor het eerst zag, want ik had haar begraven en dacht dus juist dat ik toen droomde. Maar het feit dat ik niet kon praten of bewegen was ‘normaal’ dat had ik al maanden gedroomd. Hier volgen nu een aantal van die bijzondere momenten.
Op 1 van die momenten was ik aan het 'wandelen' en er liep iemand ‘mee’, ik vroeg onder andere wat de bedoeling was van het leven, waarom de een in een bepaalde omgeving en tijd werd geboren. Wie en of wat er met mij mee ging?, ik zag niets en hoorde niets en toch werd er mij iets verteld en ik 'wist' dat er 'iemand' was. Er gebeurde iets bijzonders, ik werd meegenomen in verschillende momenten van tijd en omgeving. Alsof ik door een pretpark liep met allerlei thema's die ik van dichtbij meemaakte maar geen onderdeel van was. Ik ervoer het als zeer, zeer prettig. Het waren zeer mooie en plezierige momenten met veel gelukkige momenten in en bij verschillende gezinnen. Tussen deze bijzondere momenten werd ik zogenaamd wakker in verschillende ziekenhuizen, ik had dus dromen in dromen. En op een gegeven moment was er een eind aan de periode gekomen.
Op een dag (tijdens coma) werd ik wakker in mijn zieken bed ergens in Amerika. Ik dacht dat het nog vroeg was want het was stil, normaal hoorde ik wel de achtergrondgeluiden van bezigheden van verpleging, de piepjes en belletjes van de apparatuur en de seconde wijzer van de klok. Maar het was stil, doodstil, ik wilde roepen maar bedacht mij dat ik dat niet kon, en toch merkte ik dat ik rechtop kon zitten en kon praten. Ik keek naar de apparatuur maar niets deed het, maar ik zat ook niet meer eraan vast. Ik keek naar de klok en verwachte dat de secondewijzer vooruit ging maar ook de klok stond stil. Ik keek om mij heen en besefte dat het dood stil was en dat niets bewoog. Plotseling 'begreep' ik dat ik dood was, ik weliswaar ‘vrij’ was maar toch niet uit bed kon komen. Ik wachtte af en verwachte dat er iets zou gebeuren, maar er gebeurde niets, ik schreeuwde eerst om mij heen en toen naar God. Ik zou toch niet eeuwig in dat bed blijven? Voor mijn gevoel lag ik daar een uur te roepen en te wachten, Iets zei me dat ik gewoon moest gaan slapen wat ik toen maar deed. Ik werd in mijn droom weer wakker en merkte dat alle geluiden weer terug waren en hoorde personeel op de gang, in die “droom” wist ik dat ik was gestorven maar dat het blijkbaar niet mijn tijd was, alles was weer "normaal".
Ik weet tot nu toe hoe en welke details ik toen opnam om mijzelf te overtuigen dat ik niet droomde, maar 100% zeker weet ik het niet. Het enigste wat ik weet is dat als ik nu droom of voorheen, dat het flarden zijn van meestal onwerkelijke situaties zonder logica, niet dat ik aan het kijken bent waarom er een sprinkler leiding met kop er in mijn kamer zat terwijl dat normaal niet in een kamer zit. De verpleging wist dat in mijn droom ook niet, vermoedelijk omdat de kamer eerst een andere bestemming had. Zoiets verzin je toch niet in een droom, compleet met het opnemen van bevestigingen, coderingen, gesprekken/vragen in je droom of je aan het dromen bent, etc.?
Ook dat ik naderhand in mijn droom lag te denken of dat mijn doodgaan wel echt gebeurd was?? Dus in mijn droom nadenken of een andere droom was gebeurt of had gedroomd?
Ik dacht na over dat voorheen de secondewijzer stil stond en dat het doodstil was. Wat was dat met tijd? Iets zei mij dat God de aarde 6000 jaar geleden geschapen had en dat Hij, 3 perioden van tijd en gebeurtenissen had gepland en dat er nu niet veel meer tijd over was.
Maar ik was weer in het ziekenhuis en ik vroeg of ik die bijzondere tijd nog een keer mocht meemaken. Ik werd meegenomen naar de 2de periode en ik weet dat dat heel indrukwekkend en fijn was. maar nu ging alles veel sneller en dit keer maakte ik heel andere situaties met diverse gezinnen mee. Dit keer was het een stuk anders, weliswaar vanuit een 'beschermde' en begeleidende positie wat zeer prettig was, maar er gebeurde ook niet leuke dingen, die ik hier niet herhaal. Het enigste dat ik weet is dat ik na de 1ste periode vroeg om nog meer te mogen zien en bij de 2de of het nog langer mocht duren. Op een gegeven moment was ik aan het begin van de technische opkomst in de wereld, de laatste 2000 jaar. Ik werd meegenomen alsof ik momenten meemaakte zonder er werkelijk te zijn en toch ook weer wel. Alsof ik droomde in mijn droom.
Mensen liepen op straat en ik was in hun ‘huizen’, zag het leven zonder auto’s, machines of vervuilingen. Aan de kapsels en kleding te zien denk ik op een gegeven moment dat het rond 1900 moet zijn geweest. De eenvoud, onschuld, mensen die met elkaar leefde en praatte op straat. Op een gegeven moment stond ik in een soort werkplaats waar iets werd gemaakt en ik dacht nu zal het snel gaan. En de ene uitvinding na de andere kwam voorbij.
Plots na een tijd stond ik op een heuvel, ik keek naar een modern landschap, met vliegtuigen en grote gebouwen en plotseling was het daar weer. ik was alleen. De geluiden waren weg en niets bewoog. Maar er was een groot verschil met het moment dat ik in bed was toen alles stil viel en nu. Ik voelde letterlijk duisternis om mij heen, ik was bang, iets wat ik lange tijd niet meer had gevoeld, ik voelde mij heel alleen en ergens wist ik wat er ging gebeuren, ik keek omhoog.
Op dat moment scheurde de hemel open en allerlei kleuren schoten door de lucht. Er werd gekrijst en er gebeurde allerlei dingen, Ik hoorde daarna nog; dat de tijd was volbracht en ik werd 'wakker ' in mijn droom. Ik dacht dit was het, nu is alles voorbij, maar hoewel ik wist dat het gebeurd was, het was (nog) niet gebeurd.
Hoeveel later weet ik niet, voor mijn gevoel en beleving was ik in coma nog in een aantal andere ziekenhuizen en landen geweest en beleefde zelfs 'avonturen', en ook nog andere zaken. Maar op een gegeven moment vroeg ik aan God om nog een keer die 6000 jaar mee te maken omdat ik de herinnering van de eerste 4000 jaar en ook de laatste 2000 jaar wilde herbeleven en er toch herinneringen aan over wilde hebben. Behalve de herinnering speelde ook de beleving van wandelen met God mee, ik kan het niet uitleggen hoe het was maar ik wilde terug naar die beleving, de veiligheid, de zekerheid. Helemaal ook omdat ik doorgaans de delier in ziekenbed meemaakte en ik terug wilde naar de bijzondere wandelingen.
Ik kon net zo goed wakker zijn want ik werd 'dagelijks' wakker en maakte de dagelijkse ziekenhuis handelingen gewoon mee, maar dan overal op de wereld en ging ook 'gewoon' naar bed. Ik weet nog dat ik vaak in mijn dromen dacht als dit niet echt is dan laat ik mij toch gewoon uit bed vallen of ik trek mijn schoenen aan en vlieg gewoon naar een leuke omgeving. Voor mijn gevoel heb ik dus mijn hele coma zijn meegemaakt maar dan 'wakker' in een andere wereld. Het enige waardoor ik wist dat ik droomde was dat mijn kleindochter af en toe in mijn dromen kwam, dan haalde ze wat uit een koelkast, dan weer speelde ze, maar dus op plekken waarvan ik wist dat dat onmogelijk was. En toch!, latere terug bezoeken aan IC's waar ik had gelegen gaf mij herkenningspunten die in herinnering kwamen omdat ik dat al had 'gezien', terwijl ik dus in coma lag. Ik vroeg aan sommige verpleging die mij hadden verzorgd, hoe of ik mijn deliers meemaakte. Mij werd verteld dat ik 'stille' deliers had soms met ogen open.
Maar de bijzondere periode kwam nog een keer, Nogmaals ik heb niemand gezien, niemand gehoord en toch had ik het gevoel bij de hand meegenomen te worden en dat er iemand tot mij sprak. En ja; ik zou de perioden nog een keer beleven, ik weet nog goed dat ik zo verwachtingsvol was want voor mijn gevoel duurde die periodes heel lang, geen 2000 jaar, maar lang genoeg. Helaas, de belevingen gingen nu nog veel sneller, ik stapte in de 1ste en 2de en het was alweer voorbij. Wederom geen duidelijke gebeurtenissen uit de geschiedenis, maar nu werd ik geplaatst in verschillende werelden.
Ik vertel niet alles, niet omdat het zo geheim is maar ik voel mij er niet prettig bij voor sommigen, om het te lezen.
1 van de situaties waar ik in kwam was dat Ik het beleefde het als een kind in verschillende gezinnen. Dit waren verschillende gezinnen in verschillende landen met verschillende culturen. Zo was ik een kind in een Duits gezin in de 1ste of 2de wereldoorlog. Ook was ik de jongste kind (1 jaar) in een katholiek gezin. Met allerlei katholieke gebruiken en handelingen.
Dat was vreemd, waarom was ik een klein kind die niets kon zeggen of kon bewegen, Ik kon alleen maar observeren. Ik had een leuke beschermende kind ervaring waarbij ze naar een katholieke kerk gingen en hun giften gaven. Direct daarna was ik de jongste in een Joods orthodox gezin die omdat ze arm waren geld/steun kregen van dezelfde katholieke kerk waar ik eerst in was. Beide vaders accepteerde en respecteerde min of meer elkaars geloof en waren dankbaar dat ze iets voor elkaar konden betekenen. Maar ik zag dus de achtergrond en de bijbehorende redenen waarom bepaalde mensen bepaalde dingen in hun overtuiging deden. Eigenlijk kwam het allemaal op hetzelfde neer, allemaal wilde ze hetzelfde, bij de een ging het iets gemakkelijker of was er een 'betere' omstandigheid.
Verder was ik oa kind in vele andere gezinnen met andere overtuigingen en of religies zeer arm of gewoon, een 'normaal' maar ook bij 'verknipte' gezinnen. Heel apart werd het dat ik gelijk ook wist waarom de gezinnen zo ontspoort waren, doordat ik ook de omstandigheden en gebeurtenissen daarvan zag. Het werd doorgegeven van generatie op generatie. Ik werd zelfs de vader en de opa maar dan als kind. Waar het op neer komt is dat ik vroeg waarom ik deze 2000 jaar op deze manier beleefde waarop mij werd ongeveer 'geantwoord': dat ieder mens wordt geoordeeld aan de hand van wat hij of zij uiteindelijk kiest. Niemand kan er wat aan doen in wat voor een omstandigheden hij of zij wordt geboren en of in welke eeuw. God kijkt naar iedereen gelijk, alleen Hij weet wat de moeilijkheid graad is om een keuze voor Hem te maken vanwege je omstandigheden, alleen Hij heeft het recht om dat te oordelen omdat alleen Hij de werkelijke omstandigheden kent, in de tijd en daarmee gepaarde kennis dat je leeft.
En daarna; Ik stond weer op een heuvel nu ergens ver weg zonder gebouwen, er stonden andere mensen bij mij mensen uit allerlei kerken en we wisten dat Hij terug kwam. Ik zag 'bekende' evangelische mensen die anderen probeerde te "leiden". Ik dacht nog 'houd je nou maar rustig' en wees blij dat je hier nog bij staat. Ik ben geen Mozes maar ik dacht dat het zo geweest moet zijn met Mozes en zijn neven die nog steeds dachten wat te zijn, voordat de aarde hen verslond. Voor de zekerheid ging ik wat apart staan. Wat er verder gebeurde is wat onduidelijk maar het was mij duidelijk dat iedereen gebukt gaat onder de omstandigheden waarin hij of zij in geboren zijn. Alle Vaders en moeders proberen het goede door te geven naar wat zij weten en hebben geleerd. Maar DE waarheid, Zijn Waarheid is door de eeuwen heen zeer vertroebeld en of zelfs geheel verdwenen. Ik wist dat ik droomde maar dat ik dit moest vertellen als ik weer wakker werd. En dat deed ik, alleen sommige indrukken wist ik meteen andere herinneringen komen nog steeds tot vandaag met flarden terug.
Ik was weer in een ander land in een andere situatie maar grotendeels in bed. Ik vroeg het of ik nogmaals de drie perioden mocht herbeleven, ook vroeg ik om mij weer naar Nederland te brengen, ik voelde mij eenzaam en wilde in ieder geval naar mijn familie terug. Alleen ik wist niet meer waar ik had gewoond. Pas in de laatste week, wakker en in Hoofddorp net voordat ik naar Heliomare ging, wist ik pas weer waar ik woonde en hoe het er ongeveer uitzag. De straat, het dorp, het huis, het leven met mijn vrouw. Maar in mijn deliers wist ik alleen dat ik ergens in Nederland had gewoond, dat ik ergens kinderen had wonen en kleinkinderen en dat het tijd werd om naar huis te gaan.
Ik heb in het ziekenhuis, thuis en op mijn werk daarna tientallen geloof gesprekken gehad. Ik ben nog lang niet de oude, ondervind veel lichamelijke last en hoewel ik soms gefrustreerd ben omdat ik lichamelijk op ben en veel beperkingen heb, ik weet dat ik op een dag een nieuw lichaam ontvang waarbij alles 1000 keer beter zal zijn en functioneert. Dat er nog een heleboel dingen staan te gebeuren simpelweg om een ieder de kans te geven Hem te kennen en voor Hem te kiezen. Hij doet dat zelf want mijn en andere goede bedoelingen zijn doorweven met tradities en overleveringen van onze voorvaders, met ijdelheid en eigenwijsheid. Maar op een dag, als Zijn volk werkelijk op hun knieën zijn gegaan en vergeving hebben gekregen over hun zelf en over hun land (ISRAEL), dan pas worden Zijn zonen bekend om in Zijn naam op te treden. Dan pas zal de wereld weten dat de God van de Bijbel de enige is, die was, is en komen zal, onveranderlijk en Zijn eeuwige beloften en Woord komt vervullen. Het zal niet lang meer duren, Ik kan niet wachten tot het zover is, eindelijk het echte leven zonder pijn of verdriet, Het Leven zoals Hij bedoeld heeft.
Het waarom ik zo ziek ben geweest of waarom ik nog steeds hinder daarvan heb, geen idee, het is mijn doorn in mijn vlees. Het maakt mij nederig, gelukkig niet boos hoewel ik soms wel gefrustreerd ben als ik bijvoorbeeld doodmoe ben van enige inspanning.
Aan de ene kant vertrouw ik Hem volkomen en kijk ik uit naar Zijn komst, aan de andere kant is daar de twijfel van waarom ben ik niet 100% genezen en of waarom ben ik überhaupt zo ziek geweest. In ieder geval weet ik dat Hij echt alles in Zijn hand heeft en dat er niets gebeurt zonder dat Hij dat toestaat. Dat betekend niet dat het Zijn wil is wat er allemaal gebeurt, dat is dankzij de 'wil' van de mens, Zijn wil heeft Hij vanaf het begin laten zien. Een leven in overvloed zonder ziekte of pijn, leven in het paradijs. Het is de mens die er altijd zelf voor heeft gekozen, om dat leven niet te hebben. En Hij is sindsdien bezig om alles weer te herstellen zoals het was, alleen straks/nu met mensen die ervoor kiezen alleen Hem te vertrouwen en Zijn leven te accepteren. Hij wilde dat doen via Zijn volk, om Zijn licht te zijn voor de wereld. Maar Zijn volk was ongehoorzaam dus stuurde Hij Zichzelf als Zijn Zoon, HET licht in de wereld, Het evangelie in de basis. Mensen hebben mij wel eens gevraagd waarom God nu niet ingrijpt, ze zien niet dat Hij al eens heeft ingegrepen en werd daarom gekruisigd.
Ik was al veranderd, maar covid heeft mij nog meer veranderd. Ik ben al dood geweest, een heleboel zaken die mensen bezig houden, houd ik voor vuilnis, onbelangrijk. Wat kan mij nog gebeuren, ik heb het al meegemaakt. Zo heb Ik ontslag genomen van een werk omdat ik alleen wil werken, maar aan de 'onzin' van bepaalde dingen niet lang mijn tijd wil verdoen. Ik werk nu 20 uur omdat ik als zelfstandige toch moet verdienen, ik krijg geen uitkering. Het is genoeg om te leven en de huur te betalen, de rest zien we wel.
Een heleboel dingen weet ik nog steeds niet, maar 1 ding is voor mij heel duidelijk; Hij komt spoedig terug, we zijn aan het einde van de laatste periode, Zijn Woord en Wil houd alles nog even vast, Hij staat nog niet toe dat de vloek en zelfvernietiging die de mens zelf teweeg heeft gebracht en nog steeds aanvult, de wereld vernietigd. Maar zodra Hij het loslaat en overgeeft dan breekt letterlijk de hel ook los. Niet omdat Hij het niet meer kan vasthouden, maar omdat Hij Zijn Koninkrijk wilt vestigen op aarde met mensen die WEL Zijn wil kennen en doen. De vastgestelde tijd is dan gewoon op. Zoals ik al zei; "ik heb het al meegemaakt", maar ik weet ook dat ik niet alles heb gezien. Voldoende om het gevoel van angst niet te vergeten wat iemand zal ervaren die op aarde zal zijn, en Hem niet toebehoort als Hij terugkomt.
Het zal heel moeilijk worden voor iedereen, maar Hij zal iedereen nog een aantal keuzes geven. Keuzes waarbij we allemaal zullen weten wie Hij is omdat Hij zichzelf kenbaar heeft gemaakt, net als met het volk bij Mozes. Hij gaat ons bevrijden uit de wereldse slavernij, alleen de meeste zien nu nog niet dat ze slaaf zijn. Wij denken dat wij zelf bepalen waar en hoe we het leven gaan leven, maar dat gaat Hij binnenkort veranderen. Als onze ogen geopend worden doordat Hij wonderen en tekenen doet, zal die keuze er zijn om of door te gaan met de wereldse gedachte zonder Hem. Of ons omkeren naar Hem en Hem te vertrouwen door te doen wat Zijn Woord al vanaf het begin daarvan van een ieder vraagt. De vraag is niet of er eeuwig leven is, iedereen leeft voor eeuwig! Alleen is de vraag; waar en met wie ga je dat eeuwig leven doorbrengen?
Mocht u vragen of opmerkingen hebben dan kunt u een reactie achterlaten.
Ik hoop dat u gezond en gelukkig maar vooral een leven heeft in relatie met Hem.
Lees uw Bijbel, volg Hem na en bepaal uw doel.
Shalom Raymond
Reacties
Een reactie posten